هشت سال دفاع مقدس، اگر چه روایت مردان صبور، و غیرتمند است که دلیرانه جنگیدند و پیروزی را برای ما به ارمغان آوردند. لیکن در تیتر این حماسه حدیث فداکاری، صبوری و استقامت بانوان نیز هست. بانوانی که اگر نبودند و تنهایی و رنج ها و مشقت های زندگی را به جان نمی خریدند، بی شک هرگز زمینه پیروزی مهیا نمی شد.
تامین نیروهای عظیم رزمنده توسط مردم که با بدرقه مادران و همسران بسوی جبهه ها روانه گشتند و حضور انبوه خواهران برای انجام کارهایی ولو به ظاهر ساده و جزئی در تمامی جبهه ها و پشت جبهه ها، تدارکات و پشتیبانی مناطق جنگی مشاهده می گردید، بطوری که قبل از اینکه تشکیلات منسجمی از طرف سپاه برای جمع آوری و تدارکات پشتیبانی بوجود آید زنان از همان روزهای نخست جنگ در خط مقدم جبهه حضور یافته، تدارکات و پشتیبانی مناطق جنگی را به عهده داشتند. مهم تر از اینها خطر از بین رفتن روحیه بود. که حضور فعال بانوان باعث ایجاد روحیه قوی در میان رزمندگان شده بود و اگر چنین نبود می بایستی منتظر رشد فرهنگ تسلیم طلبی و در نهایت دچار شکست و انهدام می شدیم.
یکی از ضروری ترین ارکان حرکت زنان مسلمان، حفظ روحیه خود و افراد خانواده بود.زنان ما در صحنه های حمایت و تدارک جنگ و نیز استقامت در برابر حملات هوایی و موشکی دشمن به شهرها، نشان دادند که می توانند ایفاگر نقش اصلی برقراری آرامش در خانواده باشند. روحیه بانوان ایرانی که بی اعتنا به تهدیدات جبهه باطل، طفل شیرخوار خود را بر سر دست گرفته و با تمسخر به یاوه گوئی ها دشمن، اینگونه مایه افتخار و دلگرمی مردان صحنه رزم گردیده اند ستودنی است.زنی را که عصاره وجود و محصول عمرش را خالصانه رهسپار جبهه ها می ساخت و از آتش حرق دشمن در خانه اش هراسی نداشت، باید به دیده احترام نگریست.به سراغ زنانی برویم که با صفا و صداقت بر بالین همسر مصدوم خود بیدار می نشینند و غمخوار و شریک درد او هستند برویم، آنان که فصلی تازه از خلوص و عشق را در اوراق هستی بشر می گشایند و قدم در راهی می گذارند که ناامیدها را به امید مبدل و زندگی را به این زیور اراسته می گردانند و این توفیق را از آن خداوند بزرگ می دانند. و چه آگاه زنانی که نور از زهره زهرا گرفتند و در اغاز ین روزهای زندگی مشترک، همسران خویش را تجهیز به نبرد با دشمنان دین نمودند و از خوشی های زودگذر دنیا دل کنده و دل به معنویت آخرت سپردند.